Μια πατρινή αρχόντισσα στο γηροκομείο Αθηνών

Κοιτάζοντας στο αρχείο που διατηρώ με ελληνικές εφημερίδες της δεκαετίς του '60 έπεσα τυχαία σε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας "Η Βραδυνή" του Παύλου Κριναίου, το οποίο πραγματικά μου δημιούργησε αίσθηση (φύλλο: 14.826). Ο τίτλος είναι "δύο γρηούλες πριγκίπισσες στο γηροκομείο των Αθηνών". Φαινομενικά δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σχέση του άρθρου με την Πάτρα. Διαβάζοντς όμως παρακάτω την επεξήγηση αυτού βλέπω: Η αιωνόβια πατρινή αρχόντισσα αφηγείται τη ζωή της και θυμάτα το αρχοντικό τους. Φιλοξενούσαν βασιλείς και πρίγκιπες. Πρόκειται βέβαια για την Ελένη Φραγκοπούλου, κόρη του πλούσιου εμπόρου και τραπεζίτη Διονυσίου Φραγκόπουλου.

Ο Διονύσιος Φραγκόπουλος ήταν ένας από τους επιφανέστερους οικονομικούς παράγοντες της Πάτρας και ο τραπεζικός και εμπορικός του οίκος κατατασόταν στους σημαντικότερους της Ελλάδας. Υπήρξε στενός φίλος του τραπεζίτη  & εμπόρου Ανδρέα Κόλλα. Το αρχοντικό του επί των οδών Αγίου Ανδρέου - Πατρέως - Όθωνος Αμαλίας ήταν το μεγαλύτερο στην Πάτρα και είχε φιλοξενήσει κατά καιρούς τον Βασιλιά Γεωργίο Α΄, τον Βασιλιά της Γαλλίας Ναπολέων Γ΄ κ.α. Η ζωή του τέλειωσε βίαια και άδοξα στις 3 Νοεμβρίου του 1896 όταν και δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι από τον αναρχικό Δημήτριο Ματσάλη. Στην επίθεση αυτή χτυπήθηκε και ο Ανδρέας Κόλλας.

Πληροφορίες για την οικογένειά του δεν ήξερα, και δεν νομίζω ότι αναφέρονται σε κάποιο πατρινό βιβλίο, πέρα από το ότι ήταν γιος του Ιωάννη Φραγκόπουλου και αδερφός του Αναστάση Φραγκόπουλου. Αν επίσης θυμάμαι καλά στο ταφικό μνήμα της οικογενείας στο Α΄ Νεκροταφείο Πατρών δεν υπήρχε κάποιο άλλο όνομα (γι'αυτό όμως επιφυλάσσομαι). Με βάση όμως αυτό το δημοσίευμα φαίνεται ότι ο Φραγκόπουλος είχε αποκτήσει τρία παιδιά: την Ελένη Φραγκοπουλου, τον Γιάννη Φραγκόπουλο, ιατρό, και τον Δ. Φραγκόπουλου, διευθύντη της τεχνικής εταιρείας Πατρών. Το τελευταίο έρχεται σε αντίθεση με δημοσίευμα του Νεολόγου της 5ης Νοεμβρίου 1896 (ευχαριστώ τον Στάθη Κουτρουβίδη για την επισήμανση) ο Φραγκόπουλος είχε αποκτήσει τα οκτώ εξής παιδιά: Μιχαήλ, Εμμανουήλ, Ιωάννης, Κωνσταντίνος, Αλέξανδρος, Μαίρη, Ελένη και Σπυρίδων.

Παρακάτω φιλοξενούνται αποσπάσματα με τα λόγια της Ελένης Φραγκοπούλου καθώς και δύο φωτογραφίες που υπάρχουν στην εφημερίδα.

Το δημοσίευμα

Η Ελένη Φραγκοπούλου παρ'ολη την σεβαστήν ηλικίαν της, των 94 ετών της, διατηρεί την μνήμη της και την πνευματικήν της ευστροφίαν, είναι πολύ ευγενική και πρόθυμη, δεν μισεί αλλά και ούτε δυσφορεί για την μοίρα της, είναι σχεδόν ευχαριστημένη για την ηρεμία και την γαλήνη που ευρίσκει στο φιλόξενο και στοργικό ίδρυμα. Η φιλοσοφία της είναι απλή και καλοδιάθετη. Γιατί να φαρμακώνωμαι λέει για την ανάποδη την μοίρα μου; Αυτό ήτανε το θέλημα του θεού και η βουλή του πεπρωμένου μου. Το σπίτι μας στην Πάτρα ήτανε το μεγαλύτερο και ωραιότερο αρχοντικό της πολιτείας. Διατηρείται ακόμα στη συμβολή των οδών Αγίου Ανδρέου και Πατρέων με τα μπαλκόνια του, τις ξυλοσκαλισμένες οροφές του, τα μαρμάρινα τζάκι. Το αγόρασε προ πολλών ετών κάποιος που ήτανε στα νειάτα του γυρολόγος, μικροπωλητής και το διατηρεί στο παληό δομικό του ύφος χωρίς να αλλάξη τίποτε απο το εσωτερικό και εξωτερικό του. Ο πατέρας μου ήτα ο γνωστός Πατρτινός μεγαλέμπορος Διονύσιος Φραγκόπουλος που εδολοφονήθη το 1896 απο κάποιον κακοποιόν. Απο τα αδέρφια μου, ο Γ. Φραγκόπουλος ήταο γιατρός και ο Δ. Φραγκόπουλος, διευθυντής της τεχνικής εταιρείας Πατρών. Η περιουσία μας εξανεμίστηκε και αλλεπάλληλες οικογενειακές συμφορές μας εβύθισαν εις την φτώχειαν, την οδύνη, την οικονομική συντριβή... Στο πατρικό μας σπίτι φιλοξενήσαμεν επανειλη΄μένως τον βασιληά Γεώργιο τον Α΄, τον διάδοχο Κωνσταντίνο, τους πρίγκηπες Ανδρέα, Νικόλαον, Χριστόφορο, την πριγκήπισσα Μαρία Βοναπάρτη, σύζυγο του ύπατου αρμοστή της Κρήτης (μεταξύ των ετών 1896 - 1900). Στο αρχοντικό μας που αποτελέιται απο 24 μεγάλα δωμάτια και σαλόνια διατηρούσαμε 5-6 δωμάτια για τους φιλοξενούμενούς μας... Το καλοκαίρι πηγαίναμε στην Αιδηψό με την βασιλική οικογένεια...

-Σίγουρα θα γνωρίσατε κ. Φραγκοπουλου και τον αείμνηστο πολιτικό Δημήτριο Γούναρη και τις λοιπές προσωπικότητες της παλαιάς εποχής.

-Ο αείμνηστος Δημήτριος Γούναρης ήτο στενός φίλος με τον πατέρα μου και ερχότανε τα βράδυα στο σπίτι μας για να κουβεντιάση με φίλους του. Τον άκουγα με εκστατικό θαυμασμό να μιλάη και να αναπτύσση τις πολιτικές και κοινωνικές του ιδέες. Η φωνή του ήτο γλυκιά, τρυφερή και ευχάριστη, κι η ρητορική του ευφράδεια ήτο μοναδική και απαράμιλλη. Έβλεπα τον πατέρα μου με τους φίλους του να τον ακούνε σχεδόν μαγευμένοι. Γνώρισα επίσης του Ολυμπιονίκες του 1896 και 1900 Τόφαλο και Τσικλητήρα, τον διευθυντή της Ελευθέρας Σκηνής Κωνσταντίνο Χρηστομάνο, τις κορυφαίες τραγωδούς της παληάς εποχής, Παρασκευοπούλου, Βερώνη, Κοτοπούλη,. Τώρα δεν με απομένει, μου λέει με τραγική, χιουμοριστική παρατήρησιν, η παληά πατρινή δέσποινα παρα να γνωρίσω και τον μοιραίον Αρχάγγελο που θα με καλέση για το μεγάλο ταξίδι εκτός εάν η μοίρα μου μου επιφυλάσσει να κερδίσω τον τίτλο της αιωνόβιας. Εδώ στο φιλόξενο αυτό ίδρυμα που με φιλοξενεί προ διετίας ακόμα και τα γεροντάκια των 70 χρονών θεωρούνται... ανήλικοι ή ηλικιωμένοι έφηβοι.

Δυστυχώς δεν θα μάθουμε αν τελικά κέρδισε τον τίτλο της αιωνόβιας...

Προς αποκατάσταση της αλήθειας

Σχετικά με το τελευταίο δημοσίευμα της εφημερίδας Κόσμος:

1. Δεν αναφέρθηκα σε καμία περίπτωση στο ρεπορτάζ για την κόντρα στην μασονική στοά της Πάτρας, που με αφήνει παντελώς αδιάφορο, παρα μόνο στην αναφορά για την ιστορία αυτής.
2. Το κείμενο δεν προέρχεται απο τη Βικιπαίδεια. Άλλωστε δεν περιέχεται καν σε αυτή γι'αυτό και υπάρχει η αόριστη αναφορά του κ. Φλαμή "τα στοιχεία τα έχω λάβει - αν ενθυμούμαι καλώς- απο τη Βικιπαίδεια". (Είδατε κανενα λινκ προς την επίμαχη σελίδα που επικαλείται;) Τυχαίνει μάλιστα να είμαι και διαχειριστής στην Βικιπαίδεια οπότε γνωρίζω την αλήθεια και απο πρώτο χέρι.
3. Το συγκεκριμένο άρθρο που αφορά την ιστορία της μασονίας στην Πάτρα δημοσιεύται μόνο σε αυτο το ιστολόγιο και αυτό αποδεινύεται εύκολα απο μια έρευνα στο google.
4. Το κείμενο στο δημοσίευμα της εφημερίδας Κόσμος δημοσιεύθηκε αυτούσιο, πραγμα το οποίο κακώς διαψεύδει ο κ. Φλαμής, και προς απόδειξη παραθέτω παρακάτω το δημοσίευμα της εφημερίδας καθώς και το κείμενο του ιστολογίου. Η δημοσίευση του ιστολογίου βρίσκεται εδώ

Νομίζω οτι ο κ. Φλαμής αρκέστηκε σε κάτι λιγότερο απο την μισή αλήθεια, γεγονός που προσωπικά με λυπεί ιδιαίτερα. Η δε αναφορά του στα υβριστικά σχόλια ανωνύμων (που δεν υπήρξαν) ήταν μάλλον παραπλανητική αφού ουσιαστικές απαντήσεις δεν έδωσε. Το μόνο που έδωσε ήταν το δικαίωμα σε μένα να ισχυρίζομαι ορθά οτι έκλεψε το συγκεκριμένο κείμενο απο το ιστολόγιο μου (Νομίζω η παραπάνω εικόνα τα λέει όλα). Δεν πρόκειται λοιπόν να δώσω συνέχεια στο όλο θέμα καθώς ήδη έχω ασχοληθεί αρκετά.

Ίδρυμα Ρόδη Κανακάρη - Ρούφου

Το ίδρυμα Ρόδη Κανακάρη - Ρούφου δεν είναι αρκετά γνωστό στους Πατρινούς, για να μην πώ δεν είναι καθόλου γνωστό. Εν μέρει είναι λογικό, αν αναλογιστεί κανείς οτι το συγκεκριμένο ίδρυμα δεν δραστηροποιείται στην περιοχή των Πατρών, και οτι ο Ρόδης Κανακάρης - Ρούφος δεν έζησε καθόλου στην Πάτρα για να αφήσει κάποιο όνομα. Στην πατρινή βιβλιογραφία, με μία βέβαια σχετική επιφυλακτικότητα, δεν νομίζω να γίνεται καμία αναφορά στην λειτουργία αυτού του ιδρύματος.

Δεδομένου οτι ο Ρόδης Ρούφος ήταν πατρινός στην καταγωγή και οτι ήταν γιός του Λουκά Κανακάρη Ρούφου, υπουργού και βουλευτή Πατρών, θα έπρεπε έστω να υπάρχει μια αναφορά. Το ίδρυμα λοιπόν αυτό ιδρύθηκε θεωρητικώς το 1972, έτος θανάτου του Ρόδη. Το καταστατικό και η βασική ιδέα υπήρχε στην διαθήκη του, η οποία ομως κρατήθηκε κρυφή για δύο χρόνια καθώς μέσα σε αυτήν αναφέρονταν αντιδικτατορικές ιδέες, γεγονός που θα δημιουργούσε προβλήματα στην οικογένεια Ρούφου. Σύμφωνα με την διαθήκη σκοπός του ιδρύματος είναι η χορήγηση προπτυχιακών και μεταπτυχιακών υποτροφιών σε φοιτητές ελληνικής υπηκοότητας που σπουδάζουν επιστήμες, οι οποίες σχετίζονται με τον κοινωνικό προβληματισμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για το σκοπό αυτό κληροδότησε στο ίδρυμα και μερικά ακίνητα στο κέντρο των Αθηνών.

Αν και η διαθήκη του Ρούφου δημοσιεύθηκε μετά την πτώση της Χούντας, το ίδρυμα λειτουργούσε άτυπα απο το 1972. Ένας μάλιστα απο τους πρώτους που πήραν υποτροφία ήταν ο Μάκης Παρασκευόπουλος, σημερινός δήμαρχος του Πύργου. Στο διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος ήταν μεταξύ άλλων οι Γιάγκος Πεσματζόγλου, Αναστάσιος Πεπονής (ακόμα), Αλιβιζάτος, συνταγματολόγος, (ακόμα) κ.α. Πρόεδρος του ιδρύματος απο ιδρύσεώς του είναι η Αριέττα Ρούφου, το γένος Σκαναβή, σύζυγος του Ρόδη. Στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι Βίκτωρ Μελάς, δικηγόρος, Αναστάσιος Πεπονής, Αλέξανδρος Μαγκάκης κ.α. Το ίδρυμα μέχρι σήμερα λειτουργεί κανονικά χορηγώντας υποτροφίες σε φοιτητές. Η έδρα του είναι στο Κολωνάκι.

Οι παραπάνω πληροφορίες σχετικά με το ιστορικό του ιδρύματος προέρχονται απο τον γιό του Ρόδη, Θάνο Κανακάρη Ρούφο που είχε τον χρόνο να μου τα διηγηθεί.

Ρόδης  Κανακάρης - Ρούφος - Ποιός ήταν;

Γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και ήταν γιος του Λουκά Κανακάρη Ρούφου, υπουργού, και εγγονός του Αθανασίου Κανακάρη Ρούφου, δημάρχου Πατρέων και υπουργού. Πήρε μέρος στην αντίσταση και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακολούθησε διπλωματική καριέρα (1949) και ανέλαβε διπλωματικές θέσεις στην Λευκωσία, την Βιέννη και το Παρίσι. Απο την εμπειρία του μάλιστα στην Λευκωσία εμπνεύστηκε και για τα θέματα κάποιων απο τα βιβλία του. Ενώ ήταν σχεδόν έτοιμος ο διορισμός του ως πρέσβης στο Λονδίνο ξέσπασε το κίνημα της 21ης Απριλίου. Ο Ρούφος αρνήθηκε να παρουσιαστεί στην υπηρεσία του με αποτέλεσμα αρχικώς να παυθεί για ένα εξάμηνο. Το ίδιο σκηνικό συνέχιστηκε και για τα επόμενα δύο εξάμηνα με αποτέλεσμα να παυθεί οριστικώς.

Μετά την απόλυσή του ασχολήθηκε ολοκληρωτικώς με την λογοτεχνία. Το σπίτι του μάλιστα κατα τη διάρκεια της Χούντας έγινε αντιδικτατορικό κέντρο. Ήταν μάλιστα απο αυτούς που προσπαθούσαν να πείσουν τον Σεφέρη να σπάσει την σιωπή του και να καταγγείλει την Χούντα των συνταγματαρχών. Απεβίωσε τελικώς σε νεαρή ηλικία στο Κολωνάκι το 1972. Είχε τιμηθεί με το βραβείο κρατικού μυθιστορήματος, Δώδεκα και Ουράνη.

Θαλλής Θεοδωρίδης

Ο Θαλλής Θεοδωρίδης σαν προσωπικότητα κατατάσσεται στις δευτερεύουσες της επαναστάσεως του ΄21 καθώς η δράση του ήταν αρκετά περιορισμένη σε σχέση με αυτή των άλλων παραγόντων της Ηλείας όπως των Σισιναίων, των Αυγερινών κ.α. που είχαν πανελλήνια δράση. Όσον αφορά όμως την περιφέρεια της Ηλείας, ο Θεοδωρίδης διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα της εποχής και γι'αυτό και διακρίθηκε.

Γεννημένος το 1809, μάλλον στον Πύργο, καταγόταν απο την εύπορη οικογένεια Θεοδωρίδη, η οποία ήταν από τις πρώτες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν με τα κοπάδια τους στη νεοσύστατη τότε πόλη του Πύργου εγκαταλείποντας την Δίβρη. Ως νέος μαθήτευσε δίπλα στον Λυκούργο Κρεστενίτη, ο οποίος του μετέδωσε την αγάπη του για τους Αρχαίους. Απόδειξη αυτής ήταν η μετατροπή του βαφτιστικού του "Διονύσης" σε "Θαλλής".

Με το ξέσπασμα της επανάστασης έσπευσε να πολεμήσει συγκροτώντας δικό του σώμα που υπαγόταν στους Σισίνηδες. Συμμετείχε έτσι σε μάχες στην Ηλεία (Σκαφιδιά κ.α), την Αττική καθώς και σε αυτή του Ριόλου. Παράλληλα για μια εποχή διετέλεσε γραμματέας και υπασπιστής των Σισινέων. Από την θέση αυτή απέκτησε τη δυνατότητα να βρίσκεται κοντά στις εξελίξεις, γεγονός που τον βοήθησε στις μετέπειτα συγγραφικές του ανησυχίες. Για την προσφορά του στον αγώνα τιμήθηκε πολλάκις απο την επίσημη πολιτεία.

Μετά την επανάσταση κατέλαβε διάφορες πολιτικές θέσεις όπως αυτή του αποθηκάριου του Πύργου. Ως αποθηκάριος δέχτηκε πολλές κατηγορίες για διαφθορά. Συγκεκριμένα κατηγορήθηκε οτι μαζί με τον πατέρα του και τον Πέτρο Αυγερινό, πιθανόν τον μετέπειτα δήμαρχο Πύργου, καταχράζονταν την κρατική περιουσία αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Παράλληλα με την πολιτική του σταδιοδρομία συνέγραψε την ιστορία της επαναστάσεως απο την δική του σκοπιά προκειμένου να διορθώσει ανακρίβειες άλλων ιστορικών.

Απεβίωσε κάπου στα 1880. Γιος του ήταν ο μεγαλοκτηματίας, δημοσιογράφος και διευθυντής της πρώτης σταφιδικής τράπεζας Αριστομένης Θεοδωρίδης και εγγονοί του οι Θαλλής και Βασίλειος Θεοδωρίδης, πολιτικός ο πρώτος και δημοσιογράφος (αριστεριστής) ο δεύτερος.

Φωτογραφία του Παπαδιαμαντόπουλου

Η εικόνα προέρχεται απο ταχυδρομικό δελτάριο της εποχής.

Ιωάννης Δ. Παπαδιαμαντόπουλος

 Μέχρι και την εποχή του Εθνικού Διχασμού τα ανάκτορα διαδραμάτιζαν τον σημαντικότερο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις χαράσσοντας πολιτική μέσω των ανθρώπων που επηρέαζαν. Η πολιτική επιρροή δεν ασκείτο πάντα απευθείας από τον Βασιλιά αλλά αρκετές φορές από  τον κύκλο που τον περιστοίχιζε. Προνομιακός συνομιλήτης του βασιλιά Γεωργίου Α΄ ήταν ο πατρινός Ιωάννης Δ. Παπαδιαμαντόπουλος (1839 - 1909), που σταδιοδρόμησε με μεγάλη επιτυχία στην ελληνική πρωτεύουσα του 19ου αιώνα.

Από επιστολικό δελτάριο της εποχής

 Γεννημένος στην Αθήνα, είχε την τύχη να ανήκει σε σημαντική πολιτική και εμπορική οικογένεια των Πατρών. Ο παππούς του ήταν ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, προύχοντας και ένας εκ των πλουσιότερων εμπόρων προ επαναστάσεως ενώ πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Παπαδιαμαντόπουλος, γνωστός και ως "Στρατόλαος" λόγω της συμμετοχής του στην έξωση του βασιλιά Όθωνα. Την εποχή της γέννησης του Ιωάννη, τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Παπαδιαμαντοπούλου είχαν εγκαταλείψει την Πάτρα και είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα με εξαίρεση τον πολιτικό Παναγιώτη Παπαδιαμαντόπουλο.

 Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του εγγράφηκε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ'όπου αποφοίτησε το 1860. Η στένη σχέση της οικογένειάς του με τα ανάκτορα ευνόησε την ανέλιξή του φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιστρατήγου. Ακόμα και μετά τον θάνατο του πατέρα του, Δημήτρη, οι επαφές συνεχίστηκαν. Σύντομα ο Ιωάννης εξελίχθηκε σε έναν από τους στενότερους συμβούλους του βασιλιά Γεωργίου Α΄ με σημαντική επιρροή στο στράτευμα και στο παλάτι. Η εύνοια αυτή περιβλήθηκε μάλιστα και θεσμικά καθώς διορίστηκε υπασπιστής του Βασιλιά και εν συνεχεία αρχηγός του στρατιωτικού και βασιλικού οίκου.

 Από τις θέσεις αυτές ο Ιωάννης έμελλε να διαδραματίσει παρασκηνιακό ρόλο σε διάφορες έκρυθμες καταστάσεις. Μια από αυτές τις καταστάσεις παρουσιάστηκε την επομένη των εκλογών της 17ης Νοεμβρίου 1902, όταν και το αποτέλεσμα δημιούργησε δυσκολίες στον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ που υποστήριζε τον Γεώργιο Θεοτόκη, ήταν απρόθυμος να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Δηλιγιάννη, που είχε μεν βγεί νικητής, δεν είχε όμως καταφέρει να συγκεντρώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σε μια προσπάθεια να αγνοήσει τον Δηλιγιάννη, ο βασιλιάς βολιδοσκόπησε τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, Σημαντήρα. Μετά την άρνησή του ο Βασιλιάς επεξεργάστηκε ένα διαφορετικό σχέδιο σύμφωνα με το οποίο σκόπευε να εγκαθιδρύσει στρατιωτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον στενό του σύμβουλου και υπασπιστή Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο. Ο τελευταίος φαίνεται να ήταν πρόθυμος για κάτι τέτοιο.

οι υπασπιστές Βάσος και Παπαδιαμαντόπουλος στην Ύδρα (1888)

 Ο Δηλιγιάννης όμως γνωρίζοντας τις κινήσεις του Βασιλιά κινήθηκε αστραπιαία οργανώνοντας δικό του κίνημα με περισσότερους αξιωματικούς. Μπροστά στον φόβο ενός επικείμενου κινήματος, που στόχο θα είχε ακόμα και τον ίδιο τον βασιλικό θεσμό, ο Βασιλιάς υποχώρησε και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Δηλιγιάννη. Η χρησιμοποίηση του Παπαδιαμαντόπουλου για τις παρασκηνιακές διεργασίες από τον βασιλιά οδήγησε τον λαό στο να του αποδώσει κοροδοϊδευτικά "Μαμμή" ή "παρακοιμώμενο". Στην αφοσίωση του Παπαδιαμαντόπουλου προς το πρόσωπο του βασιλιά αναφέρεται ο αξιωματικός του στρατού, Αντώνης Πάλλης, σε άρθρο του στο περιοδικό Νέοι Δρόμοι (τεύχος 56, Αθήνα 1942, σελ. 25). Σύμφωνα με αυτό ο Παπαδιαμαντόπουλος προκειμένου να αποτρέψει πιθανό ξέσπασμα πυρκαϊάς στο Τατόϊ, παρέμενε συνεχώς εκεί ακόμα και όταν ο βασιλιάς απουσίαζε στην Αθήνα για κάποια εκδήλωση ή συνάντηση.

 Απεβίωσε στις 27 Νοεμβρίου 1909 στην Αθήνα και ο επικήδειός του εκφωνήθηκε απο τον Δημήτριο Γούναρη, υπουργό τότε στην κυβέρνηση Θεοτόκη. Το 1903 εξέδωσε στην Αθήνα ερμηνεία «Περί της στρατιωτικής ποινικής νομοθεσίας». Ήταν παντρεμένος με την Ελένη και είχε πέντε παιδιά: τον Δημήτριο (1869 - 1933), τον Ανδρέα, τον Γεώργιο, τον Κωνσταντίνο και την Αικατερίνη (1875 - 1957). Η τελευταία παντρεύτηκε τον αξιωματικό του στρατού Κίμωνα Διγενή και απέκτησε την Ελένη και τον Φώτιο. Η Ελένη Διγενή παντρεύτηκε τον Στέφανο Δούκα και απέκτησε τον Κωνσταντίνο και τον Κίμωνα Διγενή. Το αρχείο του Παπαδιαμαντόπουλου δωρήθηκε από τους απογόνους του στον Ε.Λ.Ι.Α.