Έτσι για να είμαστε στην επικαιρότητα σκέφτηκα να ασχοληθώ και εγώ με το λιμάνι της Πάτρας ως πύλη εξόδου. Με τη διαφορά οτι θα πάμε στα 1923 σε μια αρκετά κρίσιμη καμπή της ελληνικής ιστορίας.
Ήταν τότε που ξεσπούσε το κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη την 21η Οκτωβρίου του 23΄. Το κίνημα αυτό που χαρακτηρίστηκε ως "αντιπανάστασις" είχε ως κύριο στόχο, αν και απο την προκήρυξής της δεν φαινόταν κάτι τέτοιο, την πτώση της ηγεσίας της επαναστάσεως του 22΄ που την αποτελούσαν οι Πλαστήρας, Γονατάς κ.λπ. Στην Πάτρα, που μας ενδιαφέρει και περισσότερο, το κίνημα επικράτησε σχεδόν αμέσως αφού το Β΄ Σώμα Στρατού που έδρευε στην πόλη μας εστασίασε όλο πλην του διοικητού της υποστράτηγου Κ. Μαννέτα, ο οποίος και στη συνέχεια οδηγήθηκε στην Τρίπολη. Για το κίνημα γνώριζε και ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος προσπάθησε να ηγηθεί αυτού χωρίς επιτυχία.
Ύστερα απο παρασηνιακές διεργασίες στην Κορινθο, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι ηγέτες του κινήματος, και μετά την άρνηση των να ακολουθήσουν τις οδηγίες του, ο Μεταξάς συνειδητοποίησε οτι το κίνημα αργά ή γρήγορα θα αποτύγχανε. Αποφάσισε λοιπόν να κατευθυνθεί στην Πάτρα με το αυτοκίνητό του και να διαφύγει καθώς υπήρχε ο κίνδυνος συλλήψεώς του απο την κυβέρνηση. Τελικώς στην Πάτρα έφτασε με αμαξοστοιχία (που χρησιμοποιήθηκε ειδικά για την μεταφορά του) κατόπιν διαμεσολάβησης του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, του μετέπειτα υπουργού ασφαλείας της 4ης Αυγούστου και φρούραρχου τότε της Κορίνθου. Αφού αποβιβάστηκε στο Ρίου, διέμεινε μαζί με τον γαμπρό του Διάκο στην Πάτρα στο σπίτι κάποιου Γεωργίου. Μάλλον πρόκειται για τον Μιχαήλ Γεωργίου που όπως μας πληροφορει ο Τριανταφύλλου ήταν "πολιτευόμενος Πατρινός, φίλος του Μεταξά που διετέλεσε νομάρχης Κεφαλληνίας την περίοδο 1936-1941".
Όταν τα νέα περι αποτυχίας του κινήματος έφτασαν στην Πάτρα, ο Μεταξάς με τη βοήθεια ενός υπολιμενάρχου ονόματει Δασκαλάκη, επιβιβάστηκε σε ένα νορβηγικό φορτηγό πλοίο με το όνομα "Μπλαζέ" που φόρτωνε βακαλάο και διέφυγε στην Ιταλία. Στην φυγή του δεν τον ακολούθησε ο Διάκος, ο οποίος και συνελλήφθη λίγο αργότερα. Για τον υπολιμενάρχη Δασκαλόπουλο δεν βρήκα πολλά. Απ'οτι κοιταξα σε κάτι εκδόσεις για την ιστορία του Λιμενικού Σώματος μάλλον πρόκειται για τον Βασίλειο Δασκαλάκη, υπαξιωματικό του πολεμικού ναυτικού που μετατάχθηκε στο Λ.Σ. το 1920 με τον βαθμό του αρχιλιμενοφύλακα Β΄ και ο οποίος με τον νόμο του 1936 απο αρχικελευστής έγινε σημαιοφόρος Πληρωμάτων Λιμενικού Σώματος (ΠΛΣ). Το 1941 βρέθηκε να υπηρετεί ως βοηθός μαζί με τον αντιπλοίαρχο Αλεξανδράκη στο προξενικό λιμεναρχείο της Λισσαβώνας, το οποίο δεν υπάρχει σήμερα, φέροντας τον βαθμό του υποπλοιάρχου ΠΛΣ. Αξίζει να σημειωθεί οτι λιμενάρχης εκείνη την περίοδο ήταν Παύλος Ζουμης, ο οποίος αποστρατεύθηκε το 1926.
Αυτά τα oλίγα.
5 σχόλια:
κρίμα που κατά τα αλλα ωραία κείμενα αυτό και το προηγούμενο χαλούν από προσωπικούς χαρακτηρισμούς που δεν συνάδουν σε όποιον θέλει αναφερόμενος σε παλιά γεγονότα να είναι αντικειμενικός
Λίγο πιο συγκεκριμένος;
"αρχιβασανιστής" " όλως τυχαίως "
"δοσίλογης" "με την βοήθεια των αμερικανών" αφού υπάρχουν και αναγνώστες με διαφορετική στάση επάνω στους χαρακτηρισμούς αυτούς και στο κάτω κάτω της γραφής εάν έλειπαν αυτοί δεν θα έχανε τίποτα απολύτως η παρουσίαση των ενδιαφερόντων κειμένων
και με την ευκαιρία για την απόδραση του Μεταξά υπάρχει ενα ενδιαφέρον κείμενο του Χρ. Ριζόπουλου εκδότη των εντύπων
" Ελέυθερη Αχαια" και μετέπειτα "Ημέρα" το οποίο περιγράφει με αρκετές λεπτομέρειες την διαφυγή του Ι.Μεταξά
Θα τα αλλάξω, αν και δεν νομίζω οτι ενοχλούν καθώς ο όρος "δοσίλογος" είναι καθιερωμένος, οι χαρακτηρισμοί για τον Μανιαδάκη πάνω κάτω αληθείς κ.λπ.
Σχετικά με το άρθρο του Χριστόπουλου έχεις περισσότερα στοιχεί να μου δώσεις έτσι ωστε να μπορέσω να το βρώ;
α. Μπορεί οι οροι να είναι καθιερωμένοι σαν όροι οτάν ομως αφορούν πρόσωπα είναι κάτι το διαφορετικό που πολλές φορές μάλιστα εξαρτάται και από το χρόνο που γράφεται το κείμενο και μόνο.
β Δεν προκειται για τον Χριστόπουλο αλλά για τον δημοσιογράφο και εκδότη Χρίστο Ριζόπουλο αφορά δε μια παρουσίαση του με τον τίτλο "Ιωάννης Μεταξάς"
Δημοσίευση σχολίου