Ακόμα και σήμερα μπορεί να
ακούσει κανείς κάποιον Πατρινό να αναφέρεται στα μικρά παιδιά χρησιμοποιώντας
την λέξη «τσορομπίλια». Η ιταλική καταγωγή αυτής της λέξης είναι
προφανής και υποδηλώνει την στενή σχέση της πόλεως των Πατρών με την έτερη χώρα
της Αδριατικής: την Ιταλία. Συχνότερα βέβαια θα χρησιμοποιηθεί η γνωστή σε
όλους μας βρισιά «μινάρας» εκ του ιταλικού minare. Τέτοιες λέξεις, μαζί με την
καθολική εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στην Μαιζώνος, το καθολικό τμήμα στο Α΄
Νεκροταφείο, την μαρμάρινη εντοιχισμένη πλάκα στο σπίτι της Κορίνθου που
υπενθυμίζει στον διαβάτη ότι εκεί γεννήθηκε η Ματθίλδη Σεράο (1856 – 1926) και
μερικά ιταλογενή επίθετα συμπολιτών μας (Δεμαρτίνος, Στόλλας, Μαστροπάσκουα
κ.λπ.), είναι ίσως τα μοναδικά ενθύμια
του περάσματος μιας πολυπληθούς, όχι όμως οικονομικά και κοινωνικά ακμάζουσας,
ιταλικής παροικίας. Η ήττα των χωρών του Άξονα (μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν
και η Ιταλία) και κατ’ επέκταση το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σήμανε και
το τέλος της ιταλικής αυτής παροικίας, τα μέλη της οποίας (περίπου 5.000)
αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Πάτρα.
 |
| Δρόμος της ιταλικής συνοικίας (πιθανόν η Γαμβέτα) |
